வரும்வரை காத்திரு - தொடர்கதை

"ஏய்!! பிரியா பிரியா.. என்னாச்சி இவ்வளவு நேரம்.. சீக்கிரம் கிளம்பு., நல்லநேரம் முடியுறதுக்குள்ள அங்கப்போகணும்" என்றேன் என்மனைவியிடம். "என்னதுரை சீக்கிரம் கிளம்பியாச்சோ. உங்களுக்கென்ன ஆம்பளைங்க சட்டுபுட்டுன்னு கிளம்பிருவீங்க.. எங்களுக்கு எல்லாவேலையையும் முடிச்சிட்டு கிளம்புறதுக்குள்ள ஒருவழி ஆயிரும்" என்றாள் பிரியா. "சரிசரி ரொம்ப சலிச்சிக்கிறாதே., சீக்கிரம் கிளம்பு நேரமாயிருச்சி"..என்றேன்.

"இங்க வந்து பாருங்க ராஜா பண்ற வேலைய‌.. அப்பாவுக்கு தப்பாம பொறந்திருக்கான்.. டேய் சும்மாயிரன்டா" என்று என்மகன் ராஜாவை அதட்டினாள் பிரியா. "அடடா.., என்ன இது உன்னோட"... என்று சொல்லியவாறே அறைக்குள் நுழைந்த நான் திக்கித்து நின்றேன். அங்கே ராஜா, பிரியாவை சேலைகட்ட விடாமல் சேலையை பிடித்து இழுத்துக்கொண்டிருந்தான். "ஆஹா.. என்ன அழகு!! என்ன அழகு!!., இப்படி ஒரு தரிசனம் காலையிலே கிடைக்க கொடுத்துவச்சிருக்கணும்" என்றேன். உடனே பிரியா, "அய்ய..மச்சானுக்கு ஆசையப்பாரு..",என்றாள். "அய்யய்யோ.. சே சே., நான் இயற்கைக்காட்சிய சொன்னேன்.", என்றேன். "இயற்கைக்காட்சியை ரசிக்கிறஆளப்பாரு.. நீங்க எத ரசிச்சிருப்பீங்கன்னு தெரியும்.. குழந்தைய தூக்கிட்டு வெளியப்போங்க.. நான் டிரஸ் சேன்ஞ் பண்ணிட்டு வாரேன். அய்ய.. ஜொள்ளு ரொம்பத்தான் வடியுது.. கண்ணாடியில போயி துடைங்க.." என்றாள் பிரியா.

கையில் வைத்திருந்த ராஜா கீழே இறங்கிவிட்டான். அப்ப‌டியா.. என்முக‌த்துல‌ ஜொள்ளா வ‌டியுது?.. என்ற‌ப‌டி க‌ண்ணாடியில் பார்த்தேன். பார்த்த என‌க்கு ரொம்ப‌ அதிர்ச்சியாக‌ இருந்த‌து. ஆமா.. என்முகமும் மனதின் நினைவுகளும் கண்ணாடியில் பிரதிபலித்தது.

அப்போது நான் கல்லூரியில் மூன்றாமாண்டு படித்துக்கொண்டிருந்தேன். அந்த வருசம் புது அட்மிசன் நடந்துகொண்டிருந்தது. "டேய் அருண்! நியூ அட்மிசனுக்கு நிறையபேர் கூட்டமாக வந்திருக்காங்க. பிகர்ஸ் நிறைய இருக்கும். வாடா அப்படியே.. நமக்கானது எதாவது இருக்கான்னு ஒரு அட்டடென்ஸ் போட்டுவந்திருவோம்" என்று அழைத்தார்கள். "டேய் போங்கடா., உங்களுக்கு வேறவேலையே இல்லையா.." என்றபடி சென்றேன்.

இது வழக்கமாக வருசாவருசம் நிறையபேர் அட்மிசனுக்கு வருவதும்போவதுமாக இருப்பார்கள். நியூ அட்மிசன்ன்னா கேட்கவா வேண்டும். கொண்ட்டாம்தான். எனக்கும் போகணுமென்ற ஆசைதான். ஆனால் மனது கேட்கவில்லை. கிளாஸ்ரூமை நோக்கி நடந்துகொண்டிருந்தேன். அப்போது, ஏதோ சிந்தனையில் வந்துகொண்டிருந்த எனக்கு, வராந்தா திருப்பத்தில் வந்த ஆளை கவனிக்கவில்லை. உடம்பு ஒரு குலுக்கலுடன் அதிர்ந்ததும்தான் தெரிந்தது யார்மேலோ நேருக்குநேராக மோதிவிட்டேன் என்று. நிலைகுலைந்து தடுமாறி கீழே விழுந்துவிட்டேன். மோதிய ஆளும் கீழே விழுந்துவிட்டார். நான் மோதியது யாராக இருக்கும் என்று பார்த்த எனக்கு பிரம்மிப்பாக இருந்தது. ஒரு 18 வயது மதிக்கத்தக்க பெண்மேல்தான் நான் மோதியது.

எழுந்த எனக்கு சிறிதுநேரம் நினைவுகள் எங்கோ சென்றுவிட்டது. வாவ்.. வாவ்.. என்னே ஒரு அழகு!!.. தங்கசிலைப்போல தளதளன்னு தக்காளிபோல இருந்தாள். என்கண்கள், கால்முதல் தலைவரை அவள்மேனியை ஆராய ஆரம்பித்துவிட்டது. எங்கள் இருவரின் கண்களும் பேசிக்கொள்ள ஆரம்பித்தன. சார் சார்., என்ற தேனினுமினிய குரலைக்கேட்டு சொக்கி நின்றேன். தோளை தொட்டு உசுப்பினாள்; ஓஹோ அழைத்தது அவள்தானோ..

"சாரிங்க, ஏதோஒரு நினைப்புல வந்தநான் தெரியாம மோதிட்டேன்; சாரி சாரி.." என்றேன். "இல்லைங்க நாந்தான் சாரி கேட்கணும். நானும் ஏதோ நினைப்புல வந்து மோதிட்டேன்" என்றாள் அவள். "இப்படி இரண்டுபேரும் எவ்வளவு நேரந்தான் சாரி கேட்டுக்கிட்டே இருப்பது; பரவாயில்லை விடுங்க.. என்ன.. வலிதான் பிச்சிடுச்சி.. எம்மாடி எவ்வளவு பெரிய மோதல்.," என்றபடி கீழே குனிந்து என்புத்தகங்களை எடுக்க கீழே குனிந்தேன். அப்போது அவளும் குனிய என்தலையும் அவள்தலையும் டம் என்ற சத்தத்துடன் பேசிக்கொண்டன. அய்யோ..வலிக்குதே.. இரண்டுபேரும் முனகினோம்.

"என்பெயர் அருண்., உங்க பேரென்ன?.." என்றேன் அவளிடம். "என்பெயர் பிரியா.. ரொம்ப சுவாரசியமா இருந்ததுல்ல நம்ம சந்திப்பு.." என்றாள். "ஆமா இப்படி நடக்குமுன்னு நான் நினைக்கல.. ஆமா உங்களை இதற்குமுன்னாடி இங்க பார்த்ததில்லையே.. நீங்க எப்படி இங்க?.." என்றேன். "நா புதுசா பர்ஸ்ட்இயர் சேர்ந்திருக்கிறேன்" என்றாள் அவள். "எந்த டிப்பார்ட்மென்ட் நீங்க.." என்றதுக்கு "நான் கெமிஸ்ட்ரி" என்றாள். "சரியாப்போச்சி.. நானும் அதே டிப்பார்ட்மென்ட் தேர்ட்இயர், சரி மீண்டும் சந்திப்போம்" என்று அவளிடமிருந்து விடைபெற்றாலும் அவளே என் இதயத்தில் குடியேறியிருந்தாள். போகும்போது அவள் என்னை வெட்கப்பட்டுக்கொண்டு திரும்பித்திரும்பி பார்த்தபடி சென்று கொண்டிருந்தாள்.

சே! என்ன ஒரு அழகு..இப்போது அவள் எப்படி இருப்பாள்?.. என்ற நினைப்பு வகுப்பறையில் நடந்த பாடத்தை கவனிக்கவிடாமல் துரத்திக்கொண்டே இருந்தது.

வீட்டிற்கு வந்தபின்னும் அவளுடைய முகம் வந்துவந்துபோனது. எங்கே மறுபடியும் பார்ப்போமா என்று மனம் ஏங்கியது. பின்னர் கல்லூரியில் இரண்டுநாள்கள் அவளை பார்க்கவில்லை. அன்றுதான் முதன்முதலாக கவிதை எழுத ஆரம்பித்தேன். அவளே என் எழுத்தில் ஆக்கிரமித்திருந்தாள். இப்படியாக அவளை காணாது ஒருவாரம் போயிருந்தது. என்றாவது சந்திப்போம் என்ற நினைப்புமட்டும் மாறவேஇல்லை.

வழக்கம்போல கல்லூரிக்கு பஸ்ஏற பஸ்நிலையத்தில் காத்திருந்தேன். டேய் மச்சான்.. என்னடா படியில் நிக்காம மேலேஏறி போற..என்ற என்நண்பனுக்காக படியில் நின்றேன். பஸ் சிறிதுதூரம் சென்றிருக்கும். பஸ்ஸை நிப்பாட்டுங்க நிப்பாட்டுங்க.. என்றபடி பஸ்ஸின் பின்னால் ஒருவர் ஓடிவருவது தெரிந்தது. உடனே டிரைவரிடம் பஸ்ஸை நிறுத்தச் சொல்லி குரல்கொடுத்தேன். டிரைவரும் பஸ்ஸை ஸ்லோ பண்ணினார். ஓடிவருபவர் அருகில் வந்த‌தும் பார்த்தால் அட நம்ம பிரியா.. ஓ..பிரியா.. கைகொடுத்தேன். அவள் ஜம்ப் பண்ணி தொத்தினாள். நான் கைகொடுத்து தூக்கியதும் அவள் என்நெஞ்சில் சாய்ந்து கொண்டாள். "என்ன பிரியா ஒருவாரமாக ஆளேக்காணோம்.. என்னாச்சி.," என்றேன் அவளிடம்.


தொடரும்..

*********************

அன்புள்ள நண்பர்களே!!

இன்று தந்தையர் தினம். அனைவருக்கும் என்னுடைய இனிய தந்தையர்தின வாழ்த்துக்கள்.

இந்த கதையின்மூலம் தொடர்கதை எழுத ஆரம்பித்துள்ளேன். இதன் தொடர்ச்சியை இனிவரும் நாட்களில் இதே தலைப்பில் எழுதுகிறேன்.

உங்கள் மேலான கருத்துக்களை எதிர்பார்த்தவனாக உங்கள் ஸ்டார்ஜன்.

,

Post Comment